ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก อย่างไหนสวย อย่างไหนเรียกไม่สวย มีขาวมีดำ มีดีมีเลว มียาวมีสั้น ไม่มีระหว่างกลาง ไม่มีความทึมเทา ทั้งที่สรรพสิ่งบนโลกคือความหลากหลาย การยัดเยียดให้เหมาะสมหรือเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งคือสิ่งวิปริตที่สุดในสังคมมนุษย์ ถูกสร้างขึ้นตามประเพณี ถ้าจะหาอย่างนั้นไม่มีหรอก ความหลากหลายทำให้เราพบเจอกัน ครั้งหนึ่งแม่เคยหัวเราะแล้วบอกถ้าอย่างนั้นคนเราก็มีสามี/ภรรยาคนเดียวกันไปแล้วสิ ฉันขำตาม ก็จริงของแม่ ช่างเทียบมาได้ แต่เพราะคนเราคงอาจมีตัวเลือกที่ดีได้ หากมีหน้ามีตา มีฐานะชนชั้น มีสังคมที่ดี ตัวเลือกนั้นอาจมีเสริมขึ้นมาอย่างที่เรารักตัวเองและต้องการสิ่งที่คิดว่าเข้ากับตัวเองมากกว่าใคร

      เพราะแบบนั้น ความพิเศษของความสวยงามก็เป็นเช่นนั้นร่ำไป เราชื่นชมทุกอย่างผ่านสายตาที่เรามองว่ามัน *‘สวยจังเลย’* โดยข้ามความรู้สึกถึงการมองเห็นคุณค่าเหล่านั้น แทนที่จะเป็น *‘ดีจังเลย’* เพราะมีความหลากหลายจึงมีการเทียบเคียง เพราะมีสังคมคนหมู่มากจึงมีอุดมคติทิศทางเดียวกันและมองว่าสิ่งนั้นเรียกว่า *‘ปกติ’* สวนทางกับคนส่วนน้อยที่มีอุดมคติอีกแบบ กลับเรียกมันอย่างด้อยค่าว่า *‘แปลก’* ทั้งที่ก็เป็นอีกปัจเจกหนึ่งเกิดขึ้น มีอยู่บนโลกเล็ก ๆ ที่เป็นเพียงฝุ่นผงท่ามกลางจักรวาล 

      **หลงเหลือ,** ก่อนถูกความ*พิเศษ* อันก่อเกิดจากผู้คนส่วนมากเหล่านั้นกดทับ เพียงเพราะอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจ