ถึงแม้จะไม่รู้ว่าได้รับการยอมรับแบบเต็มที่หรือไม่ แต่ก็ได้รับความรักอย่างทั่วถึง

  ไม่รู้ว่าแม่พอใจหรือหวนคิดถึงวันวานแค่ไหน แต่แม่ก็หล่อหลอมเด็กคนนั้นให้โตมาในทิศทางที่แม่คิดว่าเหมาะสม ไม่รู้ว่าการที่พ่อเสียใจกับความล้มเหลวมานับครั้งไม่ถ้วนจะเพียงพอกับความห่วงใยที่พอช่วยเหลือตามกำลังจะทำได้ แบบนั้นช่วยบรรเทาลงไหม ไม่รู้อะไรนัก แต่ก็ได้มีชีวิตอย่างที่ควรจะเป็นอยู่ในช่วงขณะหนึ่ง 

  เส้นทางหลากหลายของบทบาทชีวิตแตกแขนงนับตั้งแต่วันที่ได้ลืมตาดูโลก ไม่อยากจะขอบคุณให้มากความแต่ก็ไม่เคยลืม และคิดถึงการไม่มีอยู่ของพวกเราเสมอ 

        ***ด้วยเหตุนั้น, คงทำให้เราต่างกลมกลืนแม้จะกระจัดกระจาย***